"10 Χρόνια Περιήγησης στην Ελληνική Τέχνη, 1994-2004", Συλλογή Π. Γερολυμάτου
έκδοση του Ομίλου Εταιρειών Γερολυμάτου
Ποιο να είναι το κυρίαρχο θέμα στη μυστηριώδη δουλειά του Ανδρέα Νικολάου; Το γυμνό ανθρώπινο σώμα, το οποίο επανειλημμένα και με μία σχεδόν συμβολική προέκταση, αυτός ζωγραφίζει μέσα στον αμυδρό φώς του εργαστηρίου του; Ή μία ατέλειωτη μελέτη του μυθικού "chiaroscuro" (φως-σκιά) που με λίγα χρώματα μπορεί να προσφέρει στην εικόνα, ένταση και αφηγηματική διάσταση;
Ο ατμοσφαιρικός κόσμος του Ανδρέα Νικολάου γεννιέται από την απόλυτη ταύτιση του αυτόφωτου Γυμνού με το τεχνικό μέσο έκφρασής του. Οι συνθετικές λειτουργίες του φωτός και της σκιάς τον πλάθουν...
Ακαθόριστος χρόνος, αόριστος τόπος, μοντέλο χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά με ιδανική σιλουέτα... Το σώμα του βυθίζεται σε μία νωχελική ακινησία... Ανώνυμο σώμα που μπορεί και μπερδεύει τις μυώδεις του σάρκες μέσα στον ξερό σκελετό ξύλινων καρεκλών... Μεταφυσικό σώμα που ξέρει και πλέει στον αέρα, ακυρώνοντας τους κοσμολογικούς κανόνες της βαρύτητας... Και ενώ εκείνο ακροβατεί, το chiaroscuro μιλάει τη διφορούμενη γλώσσα του υπονοούμενου, της νύξης και των αισθήσεων. Με νεφελώδη ελαφρότητα μετατρέπει την πραγματικότητα σε μία άλλη διάσταση όπου τα περιγράμματα δεν φυλακίζουν τις φόρμες αλλά εξασθενίζουν για να προκαλέσουν την φαντασία. Οι αινιγματικές ομίχλες του chiaroscuro απαλύνουν τις ξεκάθαρες γραμμές επιτρέποντας το όνειρο... Το αφηγηματικό chiaroscuro οδηγεί το βλέμμα εκεί που "πρέπει": στο χλωμό γυμνό μοντέλο... Το γενναιόδωρο chiaroscuro χαρίζει συναισθήματα Απείρου φυλάγοντας ανεπαίσθητα το αόρατο εικονογραφικό πεδίο... Μέσω του μαγικού του φίλτρου, τα σώματα -ντυμένα μόνο με το φως τους- αποκτούν οραματικό χαρακτήρα...
Μαρίνα Κανακάκη
Ιστορικός τέχνης